Het is al even stil, hier op mijn blog. En dat heeft een reden. Hoewel schrijven voor mij een medicijn is, blokkeer ik de afgelopen tijd als ik wil schrijven. Ik wil vertellen en delen, van letters woorden maken en van woorden zinnen, tot een lopend verhaal. Maar iets houdt me tegen. Het lukt niet. En dan komt er stilte.

Vandaag wil ik die stilte doorbreken. Het is Eating Disorder Awareness Week. De week waarin iedere eetstoornis, in welke uitingsvorm dan ook, aandacht verdient. Het is de week waarin ik ook aandacht wil vragen voor al het leed dat een eetstoornis met zich meebrengt. Voor iedereen met een eetstoornis, voor het gevecht dat iedere seconde van de dag, vaak onzichtbaar, steeds meer doorgaat. Voor iedereen die, om wat voor reden dan ook, niet om kan gaan met zichzelf, emoties, het leven en zich verliest in de eetstoornis. Voor iedereen die lijdt en leeft in een wereld van schijnveiligheid.

Ik doorbreek de stilte. Omdat ik al lang genoeg gezwegen heb. Ik heb al veel te veel verloren door m’n eetstoornis. Ik heb al zo veel moeten opgeven. Dromen niet waar kunnen maken, plannen moeten veranderen. Ik had zo graag… Ik doorbreek de stilte omdat het nodig is dat er gesproken wordt. Het is belangrijk om het niet alleen te doen, om hulp te vragen. En er is begrip nodig. Begrip dat het om zo veel meer gaat dan eten of niet eten.

Want daar gaat het allang niet meer om. Eten of niet eten, het is slechts een symptoom. Een uitingsvorm. Het gaat om eenzaamheid, om niet om kunnen gaan met emoties. Het gaat om walging van jezelf, angst om volwassen te worden. Het gaat om controle en verlies van controle. Het gaat om het creëren van een wereld waarin je veilig denkt te zijn en dan opeens alle grond onder je voeten vandaan zakt. Het gaat om het zoeken naar rust, een houvast.

Stilte.

En het gaat om stilte. Stilte in je hoofd, maar ook in je omgeving. Uiteindelijk is dat waar velen naar zoeken. Rust en stilte. Geen strijd. Niet meer met jezelf, maar ook niet meer met je omgeving.

Misschien is de stilte wel goed geweest. Misschien geeft de stilte mij de ruimte om te spreken, om het zwijgen te doorbreken. En met het doorbreken van het zwijgen, ook een klein beetje bij te dragen aan het begrip. Want een eetstoornis, die gaat niet over eten.