Een week en een dag later. Ik ben nu 25 jaar en 8 dagen oud, of jong. Het ligt er maar net aan hoe je bekijkt. Net als de keuze of het glas halfvol of juist halfleeg is. Maakt het uit, vraag ik me wel eens af. Wat betekent het als ik zeg dat m’n glas sap halfleeg is? En wat betekent het als ik zeg dat mijn glas water halfvol is? Het zegt eigenlijk niets. Want waarom zou een glas dat halfleeg is een negatieve opvatting zijn? Als je het bekijkt vanuit iemand met een eetstoornis, is een halfleeg glas juist iets positiefs, de helft van de inhoud van het glas is al opgedronken. Voor een alcoholist is het misschien juist wel positief als het glas nog halfvol is, er is slechts de helft van het glas opgedronken.

We zijn een week en een dag verder. Eigenlijk is er niets veranderd en tegelijkertijd ontzettend veel. Ik heb gekozen voor het leven, maar deed ik dat hiervoor toch ook niet al een beetje? Een week en een dag verder en ik zit hier nu te schrijven. Ik ga bij mezelf na wat er veranderd is en wat er hetzelfde gebleven is. In feite ben ik nog altijd dezelfde persoon als een week en twee dagen geleden. De verandering zit ‘m vooral in de vijf achter de twee. Het getalletje, dat mijn leeftijd aangeeft, is veranderd. Maar verder… Verder ben ik nog altijd wie ik ben.

En toch. Toch is er wezenlijk iets veranderd. Ik heb gekozen voor het leven en daarmee gekozen om voorlopig nog niet dood te gaan. Met deze keuze heb ik besloten dat ik niet toegeef aan de demonen van mijn verleden. Ik wil niet meer leven in angst en leven in een gevangenis in m’n eigen hoofd. Ik wil niet meer overleven en steeds weer kopje ondergaan. Ik wil leren leven, leren genieten.

Een week en een dag later. Ik ben er nog. Ik ben 25 jaar en 8 dagen oud. En ik leef nog.